W roku 1967 miało w Paryżu miejsce bezprecedensowe wydarzenie – spotkanie polskich poetów z kraju oraz emigracji, a także ich tłumaczy z Francji, Niemiec i Stanów Zjednoczonych, które przygotował emigracyjny krytyk i eseista, Konstanty Jeleński. Jednym z jego uczestników był Zbigniew Herbert, który w tym czasie osiedlił się pod Paryżem. Jest to jeden z kluczowych momentów zarówno w historii polskiego życia literackiego II połowy XX wieku, jak i w planie osobistym samego Herberta, który w tym czasie przeżył głębokie załamanie nerwowe, mające zaciążyć na reszcie jego życia. Tekst, będący fragmentem biografii Zbigniewa Herberta, portretuje te chwile, ukazując także przyjaźń, jaka połączyła autora „Barbarzyńcy w ogrodzie” z Aleksandrem Watem.