En 1962, Robert Lafont publica a las edicions de la revista Action poétique un poèma dedicat a Jordi Pere Cerdà, escrich en 1959, Pausa cerdana. Aqueu poèma es a l’encòp un omenatge au poeta Cerdà e una meditacion activa sus çò que se pòt sonar lo mite poètic de l’escrivan de Sallagosa : la Cerdanha. Se sap qu’a aqueu moment Lafont es a s’interrogar coma critic sus lo rapòrt au paisatge, a l’entorn de la nocion de "geopoetica", de quauqueis escrivans màgers dei literaturas catalana e occitana (Mistral, Verdaguer). Se pausa tanben la question, coma poèta occitan, de la plaça de l’escrivan entre la contemplacion d’un luòc, la causida d’una lenga, e l’emergéncia d’una paraula poètica. L’exemple de Cerdà, companh deis escrivans occitans sortits de la guerra (Lafònt, Lesfargas especialament) e poèta catalan "rosselhonés" a se destriar poderosament de la tradicion literària catalana de son luòc amb una escritura nòva bastida a l’entorn de sa Cerdanha natala, es l’incarnacion en actes de çò que Lafont sòna "geopoetica". Se pòt ansin legir Pausa cerdana coma l’abotiment de tot un movement : dètz ans, quasiment, d’escambis e de lecturas mutualas entre Cerdà e d’escrivans occitans en quèsta de renovelament. S’i pòt trobar tanben una temptativa pron originala de "critica poetica" : a travèrs l’òbra de Cerdà (especialament lei poemas de La guatlla i la garba e de Tota llengua fa foc), Lafont, contemplant lo paisatge cerdan, a l’encòp paisatge real e paisatge de mots bastit per lo poèta de Sallagosa, interròga l’emergéncia de la paraula poètica, dins un dialòg amb lo poeta catalan. Poèma eminentament lafontian, Pausa cerdana es tanben una lectura, de l’interior, de l’emergéncia d’una paraula poètica, la de Jordi Pere Cerdà.