Publikacja jest zbiorem artykułów eksplorujących relacje między dziennikarstwem a literaturą z różnych perspektyw i w różnych obszarach językowych. Wobec postępującej w ostatnich dziesięcioleciach kontaminacji między dziennikarstwem a literaturą autorzy tekstów pochylają się nad historycznymi związkami między badanymi dziedzinami (począwszy od starożytności do czasów najbardziej współczesnych), stawiają pytania dotyczące kontekstów kulturowych determinujących badaną ekspresję, przyglądają się typowym dla niej środkom wyrazu, wychwytują nieuniknioną hybrydyzację form oraz kreślą sylwetki konkretnych dziennikarzy-pisarzy. Wartością dodaną jest zderzenie perspektyw badawczych w odniesieniu do różnych kręgów kulturowych (hiszpański, latynoamerykański, francuski, bułgarski, polski, amerykański, angielski, germański, klasyczny, włoski). Takie ujęcie prowadzi do wieloaspektowej problematyzacji niezwykle aktualnego wymiaru współczesnej kultury. Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na podstawowe relacje, jakie zachodziły między literaturą a dziennikarstwem w prasie polskiej drugiej połowy XIX wieku. W pierwszej części przedstawione zostały najważniejsze etapy w rozwoju prasy polskiej do końca XIX wieku, w drugiej obecność literatury w prasie, natomiast w części trzeciej – na przykładzie aktywności Henryka Sienkiewicza – relacje między twórczością publicystyczną a artystyczną. Sienkiewicz do 1882 roku był aktywnym dziennikarzem – recenzentem, felietonistą i reportażystą. Publicystyka stanowiła cenne doświadczenie w kształtowaniu się stylu pisarza, była też źródłem licznych inspiracji, które z czasem znalazły swoje odzwierciedlenie w twórczości literackiej.