Od 1963 roku, przez niemal ćwierć wieku, ulubionym miejscem akcji filmów Miklósa Jancsó, czołowego twórcy kina węgierskiego, któremu uznanie na arenie międzynarodowej przyniosły modernistyczne przypowieści historiozoficzne (m.in. Desperaci, węg. Szegénylegények, 1965), była węgierska puszta. W 1987 roku Jancsó zaskoczył widzów, przenosząc częściowo akcję Sezonu potworów (Szörnyek évadja) do współczesnej, wielkomiejskiej przestrzeni stolicy Węgier, która od tamtej pory na dobre zagościła w jego kolejnych filmach. Owo spektakularne zainteresowanie metropolią w okolicach przełomu 1989 roku w wymowny sposób odzwierciedlało specyficzny, ponowoczesny, postkolonialny światopogląd autora. Przedmiotem rozważań w artykule jest topografia Jancsówskiego Budapesztu.