Augustyn, uznawany często za przedstawiciela poznawczego idealizmu, okazuje się konsekwentnym realistą w swoim rozumieniu poznania. Przemawia za tym jego chęć budowania teorii, która nie rozminie się z życiem; bytowa koncepcja prawdy, która może być absolutna mimo ludzkiego błądzenia, co udaje się biskupowi Hippony dowieść przez odróżnienie jej od teoriopoznawczej; zakorzenienie poznania w duszy, która poznając, posługuje się ciałem; wreszcie praktyczny charakter poznania, ponieważ człowiek chce poznać prawdę, aby posiąść prawdziwą mądrość, która jest podstawą szczęśliwego życia.