The aim of the article is to describe the relationship between rural space, emotions and language in the Polish prose between 2010 and 2021. The starting point is the question about what scenarios for crossing the culture of shame are proposed by the literature of peripheral spaces. The article concentrates on the language analysis of the novel and the functions of the gwara (patois), regional dialects, profanity and expressive speech genres. In this way, it draws attention to the flows from the vernacular, home language to the public language, and thus counteracts the marginalization of specific linguistic communities. Literature and its language are treated as a tool for dismantling social distinctions.

Celem artykułu jest opis relacji pomiędzy przestrzenią wiejską, emocjami i językiem w prozie polskiej w latach 2010-2021. Punktem wyjścia jest pytanie, jakie scenariusze przekraczania kultury zawstydzenia proponuje literatura peryferyjnych przestrzeni. Artykuł koncentruje się na analizie języka powieści i funkcji gwary, dialektów, wulgaryzmów i ekspresywnych gatunków mowy. W ten sposób zwraca uwagę na przepływy z języka wernakularnego, domowego do języka publicznego, a tym samym przeciwdziałanie minoryzacji określonych wspólnot językowych. Literatura i jej język są traktowane jako narzędzie demontażu dystynkcji społecznych.

Peripheries Show Language: On Geolinguistic Aspects of Prose of the Last Decade

Peryferie pokazują język. O geolingwistycznych aspektach prozy ostatniej dekady

Abstract