Celem artykułu jest zaprezentowanie roli Biblioteki Głównej Uniwersytetu Opolskiego w zakresie ochrony i popularyzacji dorobku Josepha Wittiga (1879–1949), wybitnego niemieckiego teologa, uczonego i pisarza związanego ze Śląskiem, szczególnie z Ziemią Noworudzką oraz Kłodzką, Wrocławiem i Uniwersytetem Wrocławskim. Przegląd piśmiennictwa popularnoteologicznego Wittiga, zgromadzonego w Bibliotece Głównej Uniwersytetu Opolskiego, przeprowadzono według klasyfikacji opracowanej przez Alojzego Marcola, wybitnego znawcę twórczości Wittiga. Joseph Wittig był zwolennikiem narratywnej teologii dostosowanej do potrzeb odbiorcy i jej skutecznych metod przekazywania treści wiary oraz wzbudzania zainteresowania przekazywanymi informacjami. Twórczość Wittiga, pomimo ogromnej popularności, nie znalazła akceptacji w środowisku cenzorów kościelnych ze względu na radykalne propozycje zmian i rozwiązań reformatorskich w Kościele katolickim. Opowiadanie Zbawieni (Die Erlösten), nazwane przez autora „orędziem wielkanocnym”, było przyczyną decyzji Stolicy Apostolskiej o umieszczeniu sześciu utworów Wittiga na indeksie ksiąg zakazanych oraz nałożeniu ekskomuniki, czego autor nigdy nie zaakceptował. Wykluczenie i pozostawanie poza Kościołem diametralnie zmieniło życie i sytuację duchownego, którego oryginalna myśl teologiczna wzbudzała kontrowersje. Działalność literacka Wittiga wynika z wielkiego szacunku i przywiązania do Ziemi Kłodzkiej. Politolog Lesław Koćwin konstatuje, że dorobek literacki profesora z uniwersalnymi wartościami i dominującą kwestią „miłości ziemi ojczystej” tworzy teoretyczne podstawy regionalizmu, ochrony tradycji, edukacji międzykulturowej oraz sprzyja budowaniu „zbiorowej biografii” mieszkańców Ziemi Kłodzkiej.