Na podstawie archiwalnych materiałów źródłowych z 1801 r. przedstawiono przypadek leczenia ostrego schorzenia dróg oddechowych, prawdopodobnie zapalenia płuc, u 72-letniego mężczyzny. W skład zespołu leczącego wchodził doktor, cyrulik, ówczesna „pielęgniarka”, aptekarz, którzy praktykowali w 1801 r. w Koniecpolu. W leczeniu zastosowano leki mukolityczne, przeciwkaszlowe, nasercowe, przeciwgorączkowe, przeciwbólowe, poprawiające apetyt. Leczenie to z współczesnego medycznego punktu widzenia było prawidłowe. Zaordynowano także lekarstwa, które zalecała obowiązująca nadal od starożytności teoria humoralna. Teoria ta zakładała istnienie w ciele człowieka czterech płynów — humorów: krwi, śluzu, żółci, czarnej żółci. Brak proporcji i równowagi między płynami prowadził do choroby. Leczenie miało na celu przywrócenie zaburzonych proporcji i równowagi przez stosowanie leków przeczyszczających, moczopędnych, upustów krwi itp. Z współczesnego medycznego punktu widzenia było to leczenie szkodliwe, gdyż powodowało niedokrwistość, zaburzenia homeostazy wodnej, elektrolitowej i kwasowo-zasadowej. Leczenie zakończyło się zgonem chorego.