Artykuł jest poświęcony charakterystyce kitabistyki jako subdyscypliny filologicznej z uwzględnieniem szczególnej roli i rangi historyczno-kulturowej i religijnej rękopiśmiennych tekstów Tatarów – muzułmanów litewsko-polskich. Tę problematykę autor osadza w kontekście faktów i mitów związanych z opisem tatarsko-muzułmańskich rękopisów, obecnych w dyskursie naukowym i badaniach tak slawistów i orientalistów, jak kulturo- i religioznawców, historyków kultury i islamologów. Niepełna, nieprecyzyjna, ogólnikowa, a nawet częściowo fałszywa wiedza o historii, religii, piśmiennictwie i kulturze Tatarów WKL nader często ujawnia się nawet w literaturze specjalistycznej.