Celem artykułu jest naukowa refleksja nad potrzebą uwzględnienia kwestii rozwoju nowych technologii we współczesnej polityce społecznej w Polsce. Artykuł koncentruje się na omówieniu trzech wybranych obszarów polityki społecznej, na które szczególnie intensywnie oddziałują zmiany technologiczne: polityce rynku pracy, obszarze edukacji oraz usług opiekuńczych z uwzględnieniem elementów polityki senioralnej. Publikacja inicjuje dyskusję nad aktualnymi wyzwaniami i dylematami stojącymi przed polską polityką społeczną i odwołuje się do doświadczeń pandemii związanych z intensyfikacją technologicznie zapośredniczonych form komunikacji i sposobów korzystania z usług społecznych. Argumentuje, że rozwój nowych technologii zmienia zarówno cele, jak i sposoby realizacji polityki społecznej. Czerpiąc z dorobku determinizmu technologicznego i nowego instytucjonalizmu, autorka zmierza do konkluzji, że konsekwencją zmian technologicznych powinny być adekwatne zmiany instytucjonalne i formalno-prawne zapewniające większą kompatybilność systemowych rozwiązań z codzienną praktyką życia obywateli.